To jedyny film z dorobku Lucio Fulciego, jaki trafił na polskie ekrany (na początku lat 70.). Dlaczego wprowadzono go na ekrany? Może ze względu na historyczny temat, który wcześniej stanowił inspirację dla naszego wieszcza, Juliusza Słowackiego? A może zadecydowała bardzo silnie tu zaakcentowana wymowa antykatolicka? Lucio Fulci nie darzył Kościoła sympatią, co widać również w jego świetnym giallo "Don't Torture a Duckling" (ksiądz psychopatycznym mordercą dzieci). Stanowisko reżysera oburzało opinię publiczną i przysporzyło mu wiele trudności. Pewnie dlatego jego późniejsze spektakle gore są całkowicie bezideowe.

U nas również film wywołał protesty. W czasopiśmie FILM ukazała się miażdżąca recenzja pt."Popatrzmy sobie na tortury", napisana w tonie świętego oburzenia. Oskarża się w nim reżysera o epatowanie sadyzmem, żerowanie na najniższych instynktach. "Kto sprowadza do nas podobne filmy?!?" - grzmiał recenzent. Dobrze, że nie dane mu było zobaczyć wybryków Fulciego z następnych dwóch dekad...

Fanów Lucio film raczej nie zszokuje. Jest brutalny, ale i takie były czasy, w jakich rozgrywa się akcja. Mimo że do arcydzieła daleko, są w filmie pewne ambicje, których pozbawione były setki widowisk kostiumowych tamtego czasu. Warte odnotowania jest zwłaszcza ukazanie totalitarnych metod działania Inkwizycji. Większość historycznych filmów skrzętnie o tym milczy.

Prawdę mówiąc, nie chce mi się opisywać całej fabuły. Sięgnijcie do Wikipedii, po dramat Słowackiego, a najlepiej postarajcie się o kopię filmu Fulciego. Warto zobaczyć, co tak rozzłościło polskich krytyków przed prawie 40 laty...